Κάνουν φτερά τα ελληνικά ακίνητα και τα σπίτια των δανειοληπτών

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, το Ελληνικό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, είναι ενδεικτικές περιπτώσεις για τον τρόπο «αξιοποίησης» των ελληνικών ακινήτων και της δημόσιας περιουσίας, όπως τουλάχιστον εννοεί την αξιοποίηση η κυβέρνηση. Το θέμα είναι αν όλο αυτό το ξεπούλημα θα φέρει κάτι θετικό για τον ελληνικό λαό. Αν θα αλλάξει κάτι στη χώρα, όχι μόνο για την οικονομία, αλλά και για τους απλούς ανθρώπους. Τους πολίτες.

Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι ξένες επιχειρήσεις, διαπιστώνει κανείς ότι παθογένεια δεν υπάρχει μόνο στο κράτος, αλλά και στον ελληνικό επιχειρηματικό τομέα. Όταν ένας Γερμανός επιχειρηματίας αρκείται στο πρώτο χρόνο λειτουργίας της νέας του επιχείρησης μόνο στο 8% των εσόδων, είναι να απορεί κανείς γιατί οι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν την απαίτηση, στον πρώτο χρόνο λειτουργίας της επιχείρησής τους, να κάνουν απόσβεση του συνολικού ποσού της επένδυσής τους. Και αναρωτιέται κανείς τελικά σε ποιού όφελος αποβαίνει αυτή η πρακτική.

Η κακοδαιμονία και η παθογένεια που ταλανίζουν εδώ και χρόνια αυτό τον τόπο δεν ξεκινούν μόνο από το κράτος, αλλά και από τους ίδιους τους πολίτες του. Αν οι επιχειρήσεις δεν δουλεύονται καλά και σωστά, είναι ίσως λογικό να έχουν κόκκινα δάνεια και να αντιμετωπίζουν προβλήματα. Αν κάποιοι πολίτες έπαιρναν διακοποδάνεια και άλλα δάνεια γνωρίζοντας πολύ καλά ότι σε κάποια ατυχία δεν θα μπορέσουν να τα πληρώσουν, τότε φέρουν και οι ίδιοι ευθύνη.

Ευθύνη βέβαια, και μάλιστα πολύ μεγάλη, φέρουν οι ίδιες οι τράπεζες που εν γνώσει τους μοίραζαν δάνεια χωρίς να εξετάζουν αν ο δανειολήπτης στον οποίο τα έδιναν μπορεί ή όχι να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Όπως επίσης φέρουν ευθύνη οι τράπεζες, όπως προέκυψε μάλιστα και από δικαστικές αποφάσεις, για το ότι δεν ενημέρωναν τους πελάτες τους για τα «ψιλά γράμματα» όπως μάθαμε να τα λέμε, των δανειακών συμβάσεων, που έκρυβαν παγίδες για τον δανειολήπτη. Οπότε ο καταναλωτής, που δεν είναι υποχρεωμένος να έχει νομικές ή οικονομικές γνώσεις, έμπαινε χωρίς να το γνωρίζει σε μια περιπέτεια χωρίς τέλος.

Και μετά, δεν ήρθε απλά μια ατυχία. Ήρθε η οικονομική κρίση και η ανεργία που χτύπησε τη πόρτα πολλών εργαζόμενων, της πλειοψηφίας δηλαδή των Ελλήνων πολιτών. Και εκεί οι τράπεζες έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Αυτό το σκληρό πρόσωπο που έκρυβαν τόσα χρόνια παγιδεύοντας τον κόσμο, για να αρπάξουν τώρα περιουσίες και ακίνητα. Βέβαια έδειξαν εντελώς διαφορετικό πρόσωπο σε όσους ισχυρούς φίλους τους μοίραζαν θαλασσοδάνεια. Αλλά το βάρος και η ευθύνη έπεσε στους δανειολήπτες. Και η Τράπεζα της Ελλάδος, διά του διοικητή της Γιάννη Στουρνάρα, επιρρίπτει επίσης την ευθύνη στα κόκκινα δάνεια και στους δανειολήπτες ως κύριους υπεύθυνους για τις μαύρες τρύπες στα ταμεία των τραπεζών. Και να οι νόμοι, να οι ρυθμίσεις για τη διάσωση των τραπεζών, να οι απειλές και οι πλειστηριασμοί, να και το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων στα distress funds.

Όμως η Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία έχει την αρμοδιότητα του ρυθμιστή, θα έπρεπε να επιβάλλει περιορισμούς προς όφελος των καταναλωτών, αντί να επιτρέπει στις τράπεζες να συνεχίζουν τις παράνομες πρακτικές τους, οι οποίες, στην τρέχουσα ανθρωπιστική και δημοσιονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, έχουν εξωθήσει πολλούς ανθρώπους στα όρια και έχουν καταστήσει τους τραπεζικούς ισολογισμούς, παρωδία.