Θυμήσου με όταν πέσω της Ματίνας Κυριάκου( Θα ξαναβγεί ο ήλιος.Αλέξανδρος)

Ματίνα Κυριάκου πλέον οι συστάσεις γι αυτήν την Μαμά είναι νομίζω περιττές,όλοι την γνωρίζουμε…όλοι την μάθαμε μέσα από την ομάδα της στο facebook “Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος”, μια ομάδα περήφανων γονέων και φίλων παιδιών με απίστευτη δύναμη. https://www.facebook.com/groups/209748919776824/?epa=SEARCH_BOX

Η Ματίνα δεν είναι τίποτε άλλο εκτός μια ΜΑΜΑ, μια Μαμά που έχασε τον Αλέξανδρο της και συνεχίζει την βαριά κληρονομιά που της άφησε ο Ήρωας της.

Τα κείμενα της δεν είναι τυχαία, είναι βιωματικά…μπορεί να είναι σκληρά είναι όμως η αλήθεια της και μέσα από την “αλήθεια της” δίνει δύναμη σε όλους εμάς.

Λόγια που για όποιον έχει ζήσει τέτοιες στιγμές είναι τόσο δυνατά!!!

Αυτή είναι η πραγματικότητα όσων έχουν περάσει από κάποιο παιδοογκολογικό!!!!

21 Σεπτεμβριου 2010

Η ώρα έχει πάει 2 το πρωί,ο Αλέξανδρος κοιμάται ενώ η χημεία τρέχει στις φλέβες του.Εγώ κάθομαι σε μια μπλε πολυθρόνα που κατά τα λεγόμενα τους γίνεται κρεββάτι.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ,κλαίω πάλι.
Δίπλα μας στο κρεββάτι κοιμάται ένα γλυκύτατο κοριτσάκι που ολόγυρα του έχει λούτρινα δελφίνια.
Η μαμά της κοιμάται στην πολυθρόνα και κάποια στιγμή ανοίγει τα μάτια της γιατί η αντλία έκχυσης φαρμάκων της μικρής,χτυπούσε.
Σηκώθηκε μα συγχρόνως μπήκε η νοσηλεύτρια.
Εντάξει μαμά ,ήρθα ,ξάπλωσε,είπε η Πελαγία.
Η νοσηλεύτρια έφυγε από το δωμάτιο μα η μαμά δεν ξάπλωσε.
Σήμερα ξεκινήσατε?με ρώτησε.
Ναι ,πρώτη χημειοθεραπεία.
Τι έχει ?
Σάρκωμα Ewing .
Εντάξει μαμά γύρνα και ξάπλωσε.
Ορίστε?είπα.
Γύρνα μαμά και ξάπλωσε και μην ξανακλάψεις,ο γιος σου θα γίνει καλά φτάνει να είσαι δυνατή, σε σένα στηρίζεται.
Μα….πήγα να μιλήσω.
Μαμά η κόρη μου έχει μόλις 1% πιθανότητα να ζήσει αλλά πολεμάμε…πρέπει να το πολεμήσεις.
Όλα θα πάνε καλά,κοιμήσου να ξεκουραστείς γιατί σε χρειάζεται ,δυνατή.
Μηχανικά ,σηκώθηκα και άνοιξα την πολυθρόνα .
Δεν έχει επιλογή εκείνος δεν έχω κι εγώ σκέφτηκα.
Έχει δίκιο.
Δεν τον χαρίζω,θα πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις.
Δεν τον δίνω πίσω.

……….

03 Φεβρουαριου 2017

Μόλις κλείνεις την πόρτα πίσω σου
δεν χρειάζεται να είσαι άλλο χαμογελαστή,
δεν χρειάζεται άλλο να λες αστεία ,
Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι οτι όλα είναι καλά.
Απλά περπατάς ..
Απλά αναπνέεις..
Δεν νοιώθεις πια..
Σ έκανε η ζωή σκληρή…
Μόλις πας να σηκώσεις κεφάλι σου δίνει μια να ξαναπέσεις.
Μην χαμογελάς
Μην διανοηθείς να χαμογελάσεις…
Την πάτησες..
Θα περάσει κι αυτό ,σου λένε οι απ έξω.
Αλήθεια?
Και μετά τι?
Μετά πώς?
Χύνεται η μία στην αγκαλιά της άλλης γιατί μόνο μεταξύ μας καταλαβαινόμαστε.
Κοιτάμε ποια βγήκε σήμερα από το δωμάτιο και είναι συννεφιασμένη?έλα μπρος ξεκόλλα ποιος σου είπε οτι έχεις το δικαίωμα να πέσεις?
Φάνηκε πολύ σκληρό όταν το ξεστόμισα σε μία μάνα που ήξερα μόλις 10 λεπτά αλλά εδώ είμαστε μια γροθιά,μια αλυσίδα που αν ένας κρίκος σπάσει….χαθήκαμε.
Ποιος σου είπε ότι έχεις το δικαίωμα να λυγίσεις της είπα.
Δεν έχει επιλογή ο γιός σου ,δεν έχεις κι εσύ …κολύμπα…κολύμπα και για τους δύο.
Τι έπαθα. .λέει και ξαναλέει,
Την ταρακουνώ από τους ώμους,
εσύ τίποτα το παιδί σου το παθε,
σύνελθε….
μόνο εσύ μπορείς να του φυσήξεις δύναμη,
κάντο ΤΩΡΑ.
Μηχανικά σηκώθηκε και σταμάτησε να κλαίει. ..
Σκούπισε τα μάτια της. ..και χαμογέλασε .
Σ ευχαριστώ, μου είπε.
ΔΑΝΕΙΚΟ της είπα.
Θυμήσου με οταν ΠΕΣΩ…

Ματίνα Κυριάκου