Δύο χρόνια και συνεχίζουμε

ΦΩΤΟ: REUTERS/YANNIS BEHRAKIS/ΑΡΧΕΙΟΥ

Μαύρη επέτειος πλησιάζει σε λίγες μέρες και μάλιστα για δεύτερη χρονιά. Πρόκειται για τα capital ccontrols για τα οποία, στις 28 Ιουνίου, συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που μας κάτσανε στο σβέρκο και μπήκαν στη ζωή μας. Από τότε που δόθηκε η δυνατότητα στις τράπεζες να αποφασίζουν τι κάνει ο κάθε καταθέτης με τις καταθέσεις του. Από τότε που οι τράπεζες έβαλαν φρένο στη δυνατότητα του καθενός, και ιδιαίτερα των εμπόρων,. Να μπορούν να χρησιμοποιούν τα χρήματά τους για να κάνουν παραγγελίες προϊόντων και να μπορούν να πληρώνουν τις παραγγελίες τους. Κι έτσι, πριν από δύο χρόνια, για να μένουν λεφτά στα ταμεία των τραπεζών, ώστε να φαίνονται – χωρίς να είναι – ταμειακώς εντάξει.
Δύο χρόνια λοιπόν συμπληρώνονται στις 28 Ιουνίου από τότε που κάτσανε τα capital controls στο σβέρκο κι ενώ κάθε λίγο και λιγάκι μας λένε ότι έρχεται η άρση των capital controls, αυτά συνεχίζουν να κάθονται βολικά κι ακούνητα στο σβέρκο μας. Και δεν πρόκειται να ξεκουνήσουν από κει. Και όχι μόνο δεν πρόκειται να αρθούν τα capital controls, αλλά πρόκειται να δοθούν κι άλλα προνόμια στους τραπεζίτες, κι άλλες δυνατότητες να βγάλουν λεφτά από το κόπο και τον μόχθο όσων έχουν ακόμα μια κάποια δουλειά. Κι ας μας λέει διάφορα παραμύθια ο Ευκλείδης Τσακαλώτος περί δήθεν άρσης των capital controls. Γιατί οι τραπεζίτες το έχουν δηλώσει και στο παρελθόν. Δεν πρόκειται να δεχτούν άρση των capital controls – όσο κι αν χτυπιέται περί του αντιθέτου ο Ε. Τσκαλώτος – αν δεν δουν λεφτά να μπαίνουν στα ταμεία τους, ώστε να σταθεροποιηθούν οι τράπεζες και να νιώσουν ασφαλείς οι τραπεζίτες. Τα capital controls θα ξεκουνηθούν μόνο όταν θελήσουν οι τραπεζίτες. Κι αυτό θα γίνει όταν ξαναρχίσουν να μπαίνουν καταθέσεις στα ταμεία τους. Κι αυτό με τη σειρά του θα γίνει μόνο όταν τα «κόκκινα» δάνεια ξεπουληθούν εντελώς, μειωθούν ουσιαστικά και φύγει από τον ορίζοντα το φάσμα μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για σημαντική επιστροφή καταθέσεων. Όλα αυτά όμως απαιτούν χρόνο. Με λίγα λόγια, η άρση των capital controls θα εξαρτηθεί από τη συνέπεια εφαρμογής του νέου προγράμματος, των μεταρρυθμίσεων και των ιδιωτικοποιήσεων για τα οποία έχει δεσμευθεί η ελληνική κυβέρνηση.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στα δύο χρόνια από την επιβολή των capital controls. Στα δυο αυτά χρόνια, με τα χρήματα των πολιτών παγιδευμένα στις τράπεζες, καθένας είναι δυνητικό θύμα των ορέξεων του κράτους. Οι 906.000 Έλληνες που τους κατάσχεσαν τους λογαριασμούς φέτος από την αρχή του έτους είναι τα πραγματικά θύματα. Ο οικονομικός θάνατος για τους ιδιώτες πλέον είναι μια βεβαιότητα, και απλά άγνωστος είναι ο πραγματικός χρόνος που αυτός θα πραγματοποιηθεί. Ζούμε πλέον βδομάδα προς βδομάδα. Ουσιαστικά η πολιτική ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ των τελευταίων 2 ετών επικεντρώνεται στην πρόσληψη όσων δυνατών περισσότερων ψηφοφόρων τους στον κρατικό μηχανισμό, όσων μπορούν να δικαιολογήσουν στην τρόικα (και καλά “θεσμούς”, γελάνε οι πέτρες) με την επιτυχία της υπερφορολόγησης που εξασκείται εναντίον πολιτών χωρίς οικονομική ελευθερία. Όσον αφορά την υπερφορολόγηση και τα Capital Controls, είναι σαν να ψαρεύουν σε βαρέλι: τα θύματα της υπερφορολόγησης δεν έχουν τρόπο να την αποφύγουν, και σε περίπτωση που δεν δώσουν τα χρήματά τους οικειοθελώς, τότε με συνοπτικές διαδικασίες και ΧΩΡΙΣ δικαστική απόφαση για την ορθότητα του επιβληθέντος φόρου, με μια απλή διοικητική απόφαση, ο κρατικός υπάλληλος κατάσχει τους λογαριασμούς τους και τα χρήματα περιέρχονται στην ιδιοκτησία του κράτους ώστε να πληρωθούν οι μισθοί αυτών που κάνουν την κατάσχεση. Βέβαια θα μου πεις αυτή η διαδικασία είναι επινόησης και υλοποίησης Χάρη Θεοχάρη. Και θα έχεις δίκιο. Παρόλα αυτά εφαρμόστηκε με αμόκ από τη σημερινή κυβέρνηση-μπετόν των 153 βουλευτών που χάρισε την Ελληνική Δημόσια Περιουσία στους ξένους για 99 χρόνια!   Ταυτόχρονα, οι δημοτικές αρχές καταφέρονται εναντίον των πολιτών προσλαμβάνοντας όσους περισσότερους συμβασιούχους μπορούν, τους οποίους μετά σύσσωμα τα δημοτικά συμβούλια μονιμοποιούν! Στην πλειοψηφία του ο ελληνικός λαός ψήφισε πολιτικάντηδες που βασίστηκαν στο τί θέλει να ακούσει ο κάθε ψηφοφόρος για να τον παραπλανήσουν να τους ψηφίσει λέγοντάς του το ψέμα που ήθελε να ακούσει για να πειστεί, και μετά κάνοντας ό,τι να ’ναι. Ο πολιτικός θα σου πει τα ίδια πράγματα κάθε φορά, ανεξάρτητα αν αυτό θα σε οδηγήσει να τον ψηφίσεις ή όχι, ενώ ο Πολιτικάντης θα σε φλομώσει στο ψέμα λέγοντάς σου ό,τι θες να ακούσεις. Είμαστε μια χώρα όπου οι πολιτικάντηδες είναι πολύ υπεράριθμοι των πολιτικών, και δυστυχώς οι ψηφοφόροι δυσκολεύονται να τους ξεχωρίσουν. Ή ίσως και να μην ενδιαφέρονται να τους ξεχωρίσουν. Κι έτσι, τα capital controls θα συνεχίσουν να μας κάθονται στο σβέρκο και δεν πρόκειται να αρθούν αν δεν αισθανθούν ασφάλεια οι τραπεζίτες. Όλα τα άλλα, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, από χείλη πολιτικάντηδων.