Πώς λειτουργούν οι γύπες των distress funds

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Προσπαθούν, πολύ προσπαθούν στη κυβέρνηση, να ωραιοποιήσουν την τραγική κατάσταση στην οποία φέρνουν τους Έλληνες δανειολήπτες που προσπαθούν να σώσουν, όπως μπορούν, τη κύρια κατοικία τους από τα distress funds. Αλλά δεν τα καταφέρνουν. Γιατί, πέρα από τα όσο ωραία και καλή προσπαθεί να παρουσιάσει τη κατάσταση ο υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Σταθάκης, στη Βουλή, υπάρχει η διεθνής πρακτική και η γνώση από άλλες χώρες που πήγαν τα distress funds για να σώσουν κι εκεί τις τράπεζες από τους κακούς δανειολήπτες που δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Και η διεθνής πρακτική δεν χωράει ούτε ωραιοποιήσεις, ούτε ψέματα σαν αυτά που εκτοξεύει από το βήμα της Βουλής ο Γ.Σταθάκης. Ευτυχώς – ή δυστυχώς – δεν είμαστε η πρώτη χώρα που έσπευσαν τα distress funds να «σώσουν» το τραπεζικό της σύστημα από τα κόκκινα δάνεια. Είχαν κι άλλες χώρες την ευτυχία να συνεργαστούν μαζί τους. Είχαν κι άλλοι δανειολήπτες την ευκαιρία να ζήσουν στο πετσί τους τι σημαίνει διάσωση των τραπεζών από τα κόκκινα δάνεια μέσω των distress funds. Έχουν καταλήξει πολλά σπίτια και πολλές επιχειρήσεις στα νύχια των distress funds για να τα ξεκοκαλίσουν ανάλογα μ τις ορέξεις τους, που δεν είναι άλλες από το γρήγορο κέρδος. Υπάρχουν κι αλλού δανειολήπτες που πετάχτηκαν στο δρόμο μέσα σε μια στιγμή. Που ξεσπιτώθηκαν με τη βοήθεια της πάντα πρόθυμης να εφαρμόσει το νόμο, αστυνομίας. Υπάρχουν κι αλλού επιχειρήσεις που τα distress funds μπήκαν στη διοίκησή τους για να τις «σώσουν» και «εγγυήθηκαν» τη σωτηρία τους.

Κι έτσι, ήρθε και η σειρά μας. Οι γύπες των distress funds, αφού έσωσαν τις τράπεζες των άλλων χωρών των οποίων η οικονομία βρισκόταν σε δυσμένεια, ήρθαν τώρα να σώσουν και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα από τους «λήσταρχους» δανειολήπτες που απομυζούν τις τράπεζες στερώντας τους τις πολυπόθητες δόσεις των δανείων που μέχρι τη κρίση μοίραζαν με παράνομους όρους.

Ας συνεχίζει λοιπόν ο Γ.Σταθάκης τις κενές περιεχομένου εξαγγελίες του για δήθεν προστασία του 93% των νοικοκυριών με δάνεια πρώτης κατοικίας. Οι εταιρείες αυτές, οι γύπες των distress funds, όπως έχει δείξει το μέχρι τώρα σωτήριο έργο τους σε άλλες χώρες, είναι εταιρείες σαφώς κερδοσκοπικές και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν για την είσπραξη των δανείων δεν ενέχουν κανενός είδους κοινωνική ευαισθησία. Εξάλλου, τα κέρδη τους, το σύνηθες είναι να μεταφράζονται σε ποσοστά επί των εισπραττόμενων απαιτήσεων. Και το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς από αυτές τις εταιρείες είναι αποκλειστικά και μόνο να κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή και την καθημερινότητα των δανειοληπτών, πιέζοντάς τους ασφυκτικά για την άμεση εξόφληση των χρεών τους. Άλλωστε, τέτοιου είδους εταιρίες λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος, αφού συντηρούνται οικονομικά εισπράττοντας ως αμοιβή ποσοστά που αγγίζουν ακόμη και το 12% επί των οφειλών.

Η διεθνής πρακτική έχει δείξει πως τέτοιου είδους εταιρίες κινούνται με επιθετικές βραχυπρόθεσμες πολιτικές προκειμένου να αποκομίσουν γρήγορο και άμεσο κέρδος. Έτσι, επωφελούνται από τους πλειστηριασμούς ακινήτων και δεν προχωρούν σε μακροχρόνιες ρυθμίσεις των δανείων. Λαμβάνοντας, μάλιστα, υπόψη ότι η εμπορική αξία των ακινήτων έχει καταβαραθρωθεί, το χρηματικό ποσό που θα εισπράττεται σε πολλές των περιπτώσεων μια τέτοια εταιρεία, δεν θα καλύπτει την οφειλή του δανειολήπτη, με αποτέλεσμα να εκπλειστηριάζει ακίνητα και αλλά περιουσιακά του στοιχεία. Κι αν δεν καταφέρουν όλα τα παραπάνω, προχωρούν στρέφονται στην ακίνητη περιουσία του εγγυητή.

Σε άλλες χώρες έχουν καταγραφεί ακόμη και περιπτώσεις με εταιρίες διαχείρισης να έχουν δημιουργήσει άλλες εταιρίες real estate με ειδίκευση στην αγορά και τη διαχείριση ακινήτων. Αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα να αποκτούν ακίνητα με χαμηλή αξία από πλειστηριασμούς, τα οποία στη συνέχεια εκμεταλλεύονται μισθώνοντάς τα με εξαιρετικά μεγάλα κέρδη, όπως στις ΗΠΑ, όπου τιτλοποιούν τα έσοδα από τα μισθώματα και σύμφωνα με τις προβλέψεις της Deutsche Bank η αγορά των τίτλων αναμένεται στα επόμενα χρόνια να αγγίξει τα 20 δισ. δολάρια.

Με αυτά τα δεδομένα, οι Έλληνες δανειολήπτες πολύ σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα. Κυρίως, μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς πως ο νέος νόμος περί διαχείρισης δανείων προβλέπει κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου, παραχωρώντας κατά αυτόν τον τρόπο το δικαίωμα στις εταιρείες – γύπες των distress funds να εντοπίζουν περιουσιακά στοιχεία.